Prolog

G

ranatowe niebo było tej nocy bezgwiezdne. Gwiazdy przysłaniały ciemne chmury, które przetaczały się powolnie przez cały horyzont. Stefan spoglądał w nie z cieniem nadziei. Niech tylko się stawi – szeptał w myślach. Niech przybędzie. Tylko ten jeden, ostatni raz, by ją uratować. Biegł, nie, on niemal szybował nad ziemią, zdążając w kierunku starożytnych ruin. Po odprawieniu rytuału cała konstrukcja zawaliła się, próbując pogrzebać marmurowy ołtarz pod gruzami. Jednak z bliżej nieokreślonego powodu, choć zawaliły się ściany, sam głaz pozostał widoczny. Był tam, na końcu czarnej otchłani, a srebrzyste nici wiły się po nim, jakby były żywe. Pod tym zwaliskiem spoczywali Klaus, Lydia, Tyler, a nawet słodka Caroline. Stefan domyślał się, że ten sam los spotkał także Nathana, który nie pojawił się od czasu odprawienia rytuału. 

   W tej chwili nie miało to jednak znaczenia. Musiał odnaleźć brata, który rozpłynął się po rytuale. Cokolwiek zdarzyło się tego dnia, oni nigdy nie poznali prawdy. Tego samego dnia Stefan dowiedział się, że Elena go zdradziła, że spodziewa się dziecka, które może być również jego. Do tej pory trudno mu było uwierzyć, że będzie ojcem. Nie mógł tez pojąć tego, jak powstają dhampiry, lecz najbardziej bolało to, że zabijały one swe matki. Bonnie nie mogła znaleźć sposobu, by uratować zarówno Elenę jak i  to, co nosiła pod sercem. Zdrada bolała, lecz nie mógł jej opuścić, nie, gdy to, co ją spotykało teraz, było też jego winą. Nigdy nie chciał jej skrzywdzić, a jednak robił to na przekór sobie i wszystkiemu, co jej obiecywał.

   Gdy znalazł sie nad ogromnym dołem, na końcu którego połyskiwały srebrzyste ogniki, zatrzymał się. To tu wszystko się zaczęło. A może od początku tkwię w błędnym przekonaniu, może to tu straciłem wszystko i jest to grób mojego dawnego życia? Nie wiedział co ma zrobić, jak wezwać brata. Bonnie wysłała go tu, bo jedynym, czego udało im się dowiedzieć, było to kim stał się Damon. Jedni mówili o nim nefilim, inni nazywali czarnym aniołem, lecz najczęściej mówili po prostu opętany morderca. Odkąd opuścił Mystic Falls nieustannie dopuszczał sie zabójstw. Zawsze jednak osoby, które pozostawiał za sobą coś łączyło, choć Stefan nigdy nie zrozumiał, dlaczego Damon robi coś takiego. Nie widział w jego działaniach celu i współczuł mu. To przez nią. Gdyby wtedy nie umarła, może i on by nie odszedł. 

   Teraz to się nie liczyło. Chciał tylko, by wrócił. Razem z Bonnie udało im się ustalić, że aniołowie mogą ocalić życie Eleny i dziecka. Ich krew miała w sobie tak duże pokłady magii, że jako jedyna była w stanie odratować oboje i sprawić, że nic z tego, co zawsze miało miejsce przy porodach dhampirząt nie zdarzy się tym razem. Tylko elfy były podobne aniołom pod tym względem, jednak one już dawno odeszły, by złączyć się ze swymi przodkami. Estelle była najprawdopodobniej ostatnią. A my pozwoliliśmy jej umrzeć. 

   Czas uciekał, a Stefan stał nad dołem, czekając na cud, który miał nigdy nie nadejść. Elena rodziła, a z nią była tylko Bonnie, która przyrzekła mu, że zrobi wszystko, by ich uratować. Stefan poczuł narastającą wściekłość, która wynikała z niemocy.

 – Damon! – krzyknął na całe gardło, jednak nic się nie wydarzyło. – Damon!

   Tej nocy krzyczał jeszcze nie raz, aż wreszcie jego wampirze gardło zaczęło boleć, a mimo to nikt nie odpowiedział. Stefan nie wiedział, na co się łudził. Zrozumiał, że wszystko to, o czym rozmawiali z Bonnie, było kłamstwem. Mówiła, że tu możliwe jest połączenie z nim, mówiła, że usłyszy i przybędzie. Lecz się nie zjawił.

    Stefan udał się w szaleńczą drogę powrotną do domu, do Eleny. Jeśli jeszcze żyje.

   Pensjonat Salvatorów wypełniały krzyki dziecka, gdy tam przybył. Wbiegł pośpiesznie na górę, pokonują drewniane schody i przekroczył próg swego pokoju. Zobaczył łoże skąpane w ciemnej krwi, a na nim Elenę. Leżała blada, pośród tej ponurej rzeki, która zdawała się nie mieć końca, a na jej piersi płakało dziecko. Brzuch dziewczyny był rozdarty, jakby ktoś ciął go nożem, a obok, zbluzgana po łokcie czerwoną mazią, stała Bonnie. Patrzyła na tą krwawą masakrę, a jej wzrok zdawał się być martwy. Stefan zbliżył się do niej i usłyszał szept, wydobywający sie z jej ust – było to zaklęcie, które wciąż recytowała. Zobaczył, że w jej ręku znajduje się zakrwawiony nóż. Spróbował nią potrząsnąć, a ona osunęła się w jego ramiona. Ledwie zdążył ją złapać. 

 – Co tu się stało, Bonnie? – jęknął Stefan, czując jak jego świat wali się w gruzy.  – Co chciałaś zrobić?

   Bonnie spojrzała na niego nieprzytomnie. Z jej nosa wypływała cienkim strumyczkiem krew, skapując wzdłuż policzków na podłogę. Jej ciemna skóra wydawała się być bledsza niż zazwyczaj, jej usta były spierzchnięte i przybierały siną barwę.

 – Uratować… – szepnęła ledwo słyszalnie. – Ono, by ją zabiło… myślałam… ratować – szepnęła po raz ostatni, a potem wypuściła powietrze, a jej powieki opadły, zasłaniając ciemne oczy. Bonnie Bennet dołączyła do swych przodkiń w zaświatach.

   Stefan wypuścił martwe ciało z rąk i zbliżył się do łoża krwi. Elena była blada niczym sama śmierć, a jednak na jej ustach nie gościł ból, a radość. Musiała je widzieć, kochała je. Stefan wyciągnął dłoń i przymknął powieki ukochanej, a po jego policzkach spłynęły gorące łzy żalu. Do truchła kobiety tuliło się maleńkie dziecko. Mój syn. Stefan wyciągnął ręce do niego i wziął chłopca, zabierając od zimnego ciała. Przytulił go, wkładając w to resztkę uczuć, jaka mu pozostała. Był wszystkim, co miał, jego całym światem, podporą, na której mógł zbudować przyszłość. Jest cząstką niej.

 – Mój mały, słodki Caspian – szepnął, tuląc dziecko do piersi.