3 Głos niebios

M

illie zawsze była uparta, a gdy szczególnie jej na czymś zależało, nie sposób było odwieść jej od zrealizowania raz obranego celu. Jej matka zmarła wcześnie, a wiele osób podejrzewało jej ojca o związek ze śmiercią żony, a to głównie ze względu na ich szybki wyjazd z miasta. Potem w ich życiu pojawiła się Barbara, która traktowała ją i Isaaca jak własne dzieci. Tylko, że nawet ona odeszła, lecz wcześniej zdążyła zabrać ich z dala od Victora. Gdy znaleźli się w domu dziecka, to Estelle zawsze była przy niej, to ona walczyła o starszą siostrę i się nią opiekowała. Isaac zawsze miał innych znajomych, zawsze przebywał gdzieś z boku, aż wreszcie pewnego dnia po prostu zniknął. Krótko po jego ucieczce zjawił się Victor we własnej osobie i, ku zdziwieniu Millie, nie odbiegał wcale od zdjęcia, pozostawionego przez Barbarę. Zupełnie jakby czas się dla niego zatrzymał. Później dowiedziała się o pakcie jaki udało mu się zawrzeć z wiedźmą Ethel. Victor obiecał, że będzie zabijał wampiry, a w zamian otrzymał dar nieśmiertelności, jednak był jeden warunek: by rzeczywiście żyć wiecznie musiał zabić dziecko z przynajmniej połową elfiej krwi, bo tylko śmierć  takiej istoty z jego ręki mogła przypieczętować zaklęcie. Miałam pięć lat, gdy zjawił się w domu dziecka, a Estelle ledwie trzy.Przyszedł tylko po to, by zabić własne dziecko. Jednak Barbara go oszukała. Zanim zginęła, powiedziała, że dała mu syna, nie córkę. Victor chciał zabić więc Isaaca i później to jego tropił. Jak mogła więc winić brata za nienawiść do Estelle. To przez macierzyńską miłość własny ojciec chciał go zabić. Ale Barbara zadbała  o nasze bezpieczeństwo. Otoczyła sierociniec potężnymi zaklęciami i tylko dzięki temu nie udało mu się ich odnaleźć tamtego dnia. Ale o tym Isaac wolał zapomnieć…

    Zdążyła już się spakować i była gotowa do odjazdu. Miała dość błagania brata o pomoc, jeżeli nie chciał, to nie. Znajdzie inny sposób, by dotrzeć do legendarnego Philipa. Jako elf, tylko on może mi pomóc sprowadzić ją z powrotem. Zasunęła swój podróżny plecak i po cichu skierowała się w kierunku salonu i wyjścia. Obskurny hotel, w jakim zatrzymał się Isaac, nie miał w sobie nic przyciągającego, jednak  i tak nie miała gdzie nocować, więc zdecydowała zostać.

   Salon nie był jednak pusty. Na kanapie siedział nie kto inny jak jej brat. W jego ręku tkwiła brudna szklanka z jakimś alkoholem, a on sam nie wyglądał najlepiej. Miał podkrążone oczy, jego koszula była mocno wygnieciona i przybrudzona, a spodnie rozdarte w kilku miejscach. W dodatku na prawym boku widać było zakrzepłą krew i głębokie rozdarcie.

 – Co się stało? – zapytała, choć nie interesowała jej odpowiedź. Choć był jej rodzonym bratem, to zawsze dzieliła ich bariera, której nie potrafili nigdy przeforsować.

 – Nawet nie udajesz, że cię to obchodzi – stwierdził ponuro. Prychnęła. – Masz rację, zasłużyłem sobie, ale to nic nie zmienia. Wyszliśmy w nocy. Rachel, Sara i Eva to dhampiry, muszą polować raz na jakiś czas, a ja chodzę z nimi, by nad nimi zapanować w razie kłopotów. Spotkaliśmy go.

   Nie musiał nic dodawać, wiedziała o kim mówił. Po zdjęciu klątwy wilkołaki i wampiry mogły chodzić za dnia i wtedy polować, lecz z jakiegoś powodu nikt nie ważył się tego robić. A może tak było wygodniej, bo wtedy polowanie na zwierzynę było zabawniejsze? Rytuał zmienił coś jeszcze. Wilkołaki teraz mogły żyć całymi latami, nie starzejąc się. Millie była tego przykładem, bo od śmierci Estelle jej ciało nie zmieniło się wcale, choć minęło już dwadzieścia lat. W dodatku siła i odporność mrocznych łowców znacząco wzrosła, a słyszała, że dhampiry mogą znacznie efektywniej praktykować magię. Był jednak ktoś, kogo wszyscy się bali, czyje imię wymawiali z trwogą.

 – Victor – szepnęła i mimowolnie zrobiła krok w tył, a z jej ramienia spadł plecak.

    Victor Furgon siał postrach wśród wszystkich stworów nocy. Zdjęcie klątwy spowodowało zwielokrotnienie jego mocy. Mówili, że teraz jest w stanie władać magią, która zabija wampira, wilkołaka czy hybrydę w kilka sekund. Jego trucizny, produkowane na bazie krwi, stawały się wyrokiem śmierci dla każdego, kogo trafiały. Gdy komuś udało się go zranić, ciało regenerowało się tak szybko, że nie sposób było go zabić. Tak przynajmniej mówiono, lecz nikt nie przeżył spotkania z nim. Ciekawe tylko skąd te pogłoski?

 – Jak…? – zapytała, wpatrując się w niego niedowierzająco.

 – Tym razem wyruszyłem tylko z Sarą. Zawsze biorę tylko jedną z grupy. Gdy się pożywiała, zjawił się on. W jego ręku lśnił sztylet. Wystarczyło jedno cięcie, by odciął Sarze głowę. Uciekłem, lecz zdążył rzucić we mnie nożem. – Wskazał na rozdartą koszulę, a potem na leżący na stole, zakrwawiony oręż. – Mam dość ucieczki, może jeśli ona wróci, pomoże Philipowi go pokonać lub sam jej powrót go zabije.

 – Jak to możliwe, że Victor w ogóle żyje? Powinien był umrzeć w dniu ofiary.

 – Zasady zaklęcia uległy zmianie – powiedział stojący dotąd w cieniu mężczyzna.

    Millie nie zauważyła go wcześniej, zupełnie jakby go tutaj nie było. Był to wysoki, smukły mężczyzna o wysokim czole, pogodnym wyrazie twarzy i charakterystycznych srebrnych włosach, choć nie mógł mieć więcej niż czterdzieści lat. Millie słyszała, że tylko aniołowie mogli skryć się przed wzrokiem mrocznym stworzeń. Koło niego stał drugi mężczyzna. Ten jednak nie wydawał sie tak dostojny jak pierwszy. Był wychudzony, a pod oczami miał cienie jakby nie spał przez wiele nocy. A jednak, choć ubranie wisiało na nim jak na wieszaku, to z jego wąskich pleców wyrastała para eterycznych, szarych skrzydeł. Był nefilimem, jednak musiał być bardzo osłabiony, skoro nie potrafił ukryć swej natury.

 – Gdy Estelle popełniła samobójstwo, by ratować tego mężczyznę, doszło do dezaktywowania formuły zaklęcia. W splotach magii ważne jest dopracowanie szczegółów, a tak potężna wiedźma jak Ethel powinna było o tym pamiętać. Teraz jednak  jedyne co możemy zrobić, to czekać aż dziewczyna wreszcie wybierze drogę. Tak długo jak pozostaje na rozdrożu, Victor będzie trwał w agonii, która potęguje jego moc i zwiększa wytrzymałość ciała. Musicie udać się do ostatniego elfa czystej krwi i nakłonić go do zapanowania nad bestią.

    Anioł podszedł do Isaaca, wyciągnął nad nim dłoń, która rozbłysła na chwilę, a potem rana w jego boku się zabliźniła.  Następnie wyprostował się i spojrzał na nefilima, który wciąż kulił się pod ścianą.

 – Nie macie czasu. Musisz doprowadzić się do porządku, Luis – jego ostry ton zdziwił Millie. – Nie zawsze będę na zawołanie, by posprzątać twój bałagan. Śpieszcie się, on nadchodzi – powiedział, patrząc Millie prosto w oczy, a potem nagle zniknął w blasku.

    Millie spojrzała na brata zdziwiona. Słyszała o aniołach, lecz nigdy żadnego nie spotkała. W dodatku dawał jej rozkazy, podczas gdy miała własne problemy. Chwyciła ramię plecaka, zarzuciła na plecy i zwróciła się do brata:

 – Nie wiem kto to był i co sobie wyobraża, ale ja zmywam się stąd tak czy siak. Jeśli chcesz mi pomóc, to radzę ci się pośpieszyć.

 – To Xavier, opiekun Luisa – odpowiedziała jej Ruth, która weszła do pokoju, ciągnąc za sobą zapłakaną Rachel. – Wierz mi, lepiej go słuchać.

 – Skoro jest jego opiekunem – wskazała na wciąż kulącego się nefilima – to czemu zostawił go rannego i czemu wygląda jakby przeszedł dwa razy cięższą drogę niż wy?

 – To  nie pierwszy raz, gdy spotykamy Victora – odpowiedziała jej drobniutka Eva, ciągnąc za sobą dwa wielkie plecaki. Jeden rzuciła w kierunku Luisa, a drugi podała Isaacowi.  – Miesiąc temu, złapał mnie na polowaniu, ale zjawił się Luis i mnie uratował. Tylko że Victor zdążył go ranić zatrutym sztyletem, a Luis nie potrafi tego wyleczyć. Xavier stwierdził, że to go nie zabije, więc sam musi sobie z tym poradzić. – Pomogła wstać Isaacowi. – Czas już na nas.

 – To ty go wezwałaś – stwierdził Isaac.

 – Pewnie, że tak. Nie rozumiem czemu miałabym tego nie robić. Byłeś ranny, a doskonale wiemy do czego prowadzą choćby skaleczenia zadane przez Victora.

 – Dasz radę schować skrzydła, czy muszę ci znów pomóc? – zapytała Ruth, spoglądając na Luisa.

 – Jeżeli możesz? – szepnął nefilim.

    Czarownica podeszła do niego, złapała za dłonie, przymknęła oczy i wypowiedziała cicho formułę zaklęcia. Skrzydła zblakły, zamigotały, a po chwili całkowicie zniknęły. Ruth odsunęła się od mężczyzny. Nadszedł czas, by wyruszyć, a Millie uśmiechnęła się w duchu. Jakkolwiek tragiczna mogła być dla nich ta noc, to dzięki niej, przybliżyła się do celu. Wytrzymaj jeszcze tylko troszeczkę, siostrzyczko. Dumna z siebie, zatrzasnęła za sobą drzwi i udała się za resztą.

K

***

atherine znalazła kolejne miejsce, gdzie musiał być jej syn. Choć minęło tak wiele lat, nie zapomniała. Jako kobieta zawsze wspominała dziecko, które utraciła zaraz po narodzeniu, lecz jako wampir chciała wymazać ten obraz. Wampiryzm czynił wszystko trudniejszym, komplikował i tak trudne relacje, a przeszłość czynił boleśniejszą niż gdy była jeszcze człowiekiem. Wiedziała, że Stefan jej nie kocha i nie pokocha. Mieli swój czas, a ona wykorzystała go do łgarstw i go opuściła. Wiedziała wtedy, że ryzykuje, jednak wolała żyć niż spędzić ze Stefanem resztę swych dni. Których zbyt wiele by mi nie zostało, jeżeli bym pozostała w Mystic Falls podczas nagonki na wampiry. Nie żałowała, Katherine Pierce nie żałowała niczego z wyjątkiem pewnej bardzo dawnej sprawy.

   Gdy odnalazła Leonarda, liczyła, że jej pomoże, że będzie coś wiedział. Pomyliła się. Leonardo żył w swojej włoskiej willi spokojnie przez ostatnie pięćdziesiąt lat i nie interesowały go kłopoty innych. Nawet gdy byli razem, nie interesowało go wiele poza nim samym. Byli siebie warci, jednak nie potrafili się dogadać, więc ich romans szybko się zakończył. Ta koścista Ursula nie jest dla mnie godną następczynią. Nie rozumiem jak mogłam zadawać się z facetem o tak słabym guście.

    Szli jedną z licznych turystycznych dróg we Francji. Katherine udało się wydusić od Leonarda tylko tyle, że William jest z Philipem i powinna bardzo uważać. Jakbym potrzebowała jego rad. Prychnęła pod nosem,  kopiąc kamień. Usłyszała jak Stefan pyta ją czy coś zauważyła, jednak zbyła to milczeniem. Mężczyźni są tak niepoprawnymi romantykami. Gdy się zakochują, muszą potem cierpieć. Stefan powinien był się już nauczyć, że bezpieczniej nie darzyć kobiet z rodu Petrovych uczuciem.  

    Odnalezienie Philipa nie stanowiło problemu, jeśli już raz dotarło się do jego zamczyska. Wielka budowla, chroniona setką zaklęć, stanowiła dla niego wspaniałą samotnię. Wykrycie zamku bez niczyjej pomocy graniczyło z cudem. Katherine znalazła go, bo Philip chciał, by tam trafiła. Wtedy był jej ciekaw, tak przynajmniej sądziła. W rzeczywistości chciał tylko informacji o Mystic Falls i mieszkańcach miasteczka. Katherine powiedziała mu wszystko jak na spowiedzi, nie zauważając jak się nią bawi. Była kusicielką, to ona bawiła się mężczyznami i ich porzucała, nie odwrotnie. Philip władał tak potężną magią, że nie sposób było odmówić mu czegokolwiek. Teraz była świadoma, że gdyby kazał jej wyjść na słońce bez pierścienia, zrobiłaby to bez chwili wahania. Tylko dzięki Aileen udało jej się uciec. Ciekawe czy wciąż tam jest? – zadała sobie w myślach pytanie.

   Katherine wyciągnęła elegancki medalion z zagłębienia między piersiami i otworzyła go. Nad złotym okuciem zalśniła błękitna iskierka, która zaszeleściła cicho, wyleciała wysoko w powietrze, a potem skierowała się  na zachód.

 – Pośpiesz się, bo jeśli stracimy ją z oczy, nie uda nam się go odnaleźć!

   Stefan przemieszczał się za nią w wampirzym tempie, lecz i tak miał spore trudności z dogonieniem jej. Gdy zaczął tracić siły, Katherine nagle się zatrzymała i wpatrywała w coś. Podszedł do niej, a w tej samej chwili iskierka rozproszyła się w krótkim zielonym rozbłysku. Gdy stanął przy wampirzycy zrozumiał czemu sie zatrzymała. Przed nimi stał wielki zamek o wysokich blankach i wielu basztach. Jego chropowate mury zdobiły gargulce o powykrzywianych ciałach. Mech porastał stronę północną tak, że wydawało się iż była całkowicie pożarta przez zielonego potwora. Wielka brama wyglądała na zatrzaśniętą, a most zwodzony był wysoko podniesiony.

 – Jak zamierzasz się tam dostać? – zapytał.

 – Jest tylko jeden sposób, by wejść do tego zamku – odpowiedziała.  – Jego władca musi wyrazić zgodę na nasze przybycie.

    Katherine ruszyła pewnym krokiem w kierunku twierdzy, jednak Stefan nie zrobił ani kroku do przodu. Zdziwiona wampirzyca odwróciła się, spoglądając na niego zdziwiona.

 – Nie rób scen i rusz się – warknęła, przystając.

 – Naprawdę sądzisz, że wejdę do tego zamczyska, nic nie wiedząc na temat tego, co tam znajdę? Po co w ogóle tam zmierzaliśmy i kogo poszukiwaliśmy przez cały ten czas.

   Katherine westchnęła ciężko.  Spojrzała na zamek, a potem na Stefana. Od samego początku wiedziałam, że przyjdzie taki dzień iż będę zmuszona mu powiedzieć. Czyżbym łudziła się, że nie wytrzyma za mną tak długo, by tu dotrzeć?

 – W tym zamku jest ktoś, kto może pomóc ci zwrócić brata – powiedziała wymijająco.

 – Damon jest dla mnie martwy. Mów, co przede mną ukrywasz.

 – Mojego syna – odpowiedziała, a widząc niedowierzający wzrok Stefana, dodała – zabrano mi go tuż po urodzeniu, a wiele lat później dowiedziałam się, że ktoś przemienił go w wampira. Mówiłam ci, że mam po co żyć. – Dopiero teraz na jej twarzy odbił się ciężar wampirzych lat. – A Philip naprawdę może sprowadzić Estelle. Jest elfem. Jestem pewna, że gdyby wróciła, moglibyście wszystko sobie wyjaśnić. Nigdy nie chciałam cię zranić, Stefan.

    Salvatore jednak nic nie odpowiedział. Ruszył w stronę zamku, a w jego oczach po raz pierwszy od wielu lat pojawił się blask, który zniknął po śmierci ukochanej Eleny.

***

N

ieraz zostawał postawiony w sytuacji bez wyjścia, lecz wciąż żył, nieustannie wymykał się śmierci. Czasami pytał siebie po co właściwe egzystuje, bo trudno było to nazwać inaczej. Wielu mówiło, że należy iść dalej, pozostawić bolesną przeszłość za sobą i gnać naprzeciw nowym wydarzeniom. Gdyby tylko było to tak łatwe… Zawsze, gdy ktoś odchodzi, pozostaje pustka, którą niezwykle trudno zapełnić. Na przestrzeni stuleci, nic nie uległo zmianie w tej kwestii, więc czemu kolejnym pokoleniom tak trudno jest się pogodzić ze śmiercią? Jako istoty rozumne, posiadające sumienie i pamięć, nie potrafimy wymazać wspomnień. Trwamy więc na przekór wszystkim i wszystkiemu, niby jakiś ponury żart, w którym czasami zjawia się iskierka światła.

    Niewielki domek na obrzeżach Rzymu wydawał się bardzo skromny po opuszczeniu centrum miasta pełnego przepychu. Był to dwupiętrowy budynek, porośnięty ze wschodniej strony przez gęsty bluszcz. O tym, że kiedyś przed domem znajdował się ogród, świadczyła jedynie plątanina roślin, z której przebijały wielobarwne pąki.

   Po prawej stronie wąskiej, ozdobionej gładkimi kamieniami dróżki rosło wielkie pomarańczowe drzewo. Na jednym z jego potężnych konarów zawieszona była huśtawka, na której siedziała dziewczynka. Dziecko nie mogło mieć więcej niż pięć lat, a jej radosny śmiech było słychać już z daleka. W pewnej odległości od huśtawki stała smukła, opalona brunetka, której zadaniem miało być pilnowanie dziecka. Dziewczynka wznosiła się coraz wyżej, rączkami niemal dotykając wysoko zawieszonych, soczystych owoców.

   Damon Salvatore przypomniał sobie krótkie chwile dzieciństwa, czasy gdy jego matka żyła. Wtedy także mógł cieszyć się beztroską, wtedy wszystko było tak proste. Ja także miałem takie drzewo, na którym mogłem latać. Uśmiechnął się, spoglądając w stroną dziewczynki. Stefan nigdy nie mógł się tak cieszyć, ojciec nie chciał go zabierać w tamto miejsce, a ja nie miałem dość sił, by mógł wznieść się tak wysoko, jak gdy robiła to mama. Ale potem szybko uświadomił sobie, że kobieta, która go wychowała wcale nie była jego biologiczną matką. Całe moje życie to jedno wielkie kłamstwo.

    Ethel zaprowadziła go do tego miejsca już kilka dni temu i do tej pory nie chciała powiedzieć ani słowa. Jedyne, co udało mu się z niej wydusić to stwierdzenie, że zanim mu coś powie, musi być pewna, że istnieje nadzieja. Damon nie pytał na co. Myśli o dobru swych dzieci i wnuków, a ja stanowię dla nich zagrożenie. Jak mógłbym ją za to winić?

 – Pokaż mi je znów! – rozkazujący głos chłopczyka o kruczych włosach, wyrwał Damona z zamyślenia.

   Joel Bennet, najmłodszy z rodziny był niezwykle natarczywym dzieckiem. Wbiegał tam, gdzie go nie proszono, przyprawiając matkę o ból głowy. Z kolei jego ojciec, Lucius, wściekał się zawsze gdy widział chłopczyka w pobliżu Salvatore’a. Jak ja nienawidzę takich małych potworków. Plączą się pod nogami i nie dają pomyśleć. Nie przyszedłem tu, żeby spełniać życzenia tego dzieciaka!

    Jednak przed skarceniem ochroniła chłopca jego matka. Clare podeszła do synka, złapała za rączkę i bezceremonialnie pociągnęła w stronę kuzynki i swojej młodszej siostry, Laury. Zawsze tak reagowała na niego. Zupełnie jakby się bała, że naprawdę coś zrobię temu bachorowi .

 – Kobiety – mruknął pod nosem i zobaczył, jak niebo przecina świetlisty cień. Czyżby wreszcie sobie o mnie przypomnieli?