4 Pomocna dłoń

U

cieczka nie leżała w jego naturze. Był przecież mrocznym łowcą, dla którego polowanie było zabawą, a ostatnio także jedyną radością. Jednak czasami łatwiej jest odsunąć stawienie czoła problemom, niż zrobić to, co należy. Nie zależało mu na niczym, co mogli mu zaofiarować aniołowie, bo pragnął tylko jednego, a tego jednego życzenia nie mogli lub nie chcieli spełnić. Wiedział, co oznacza ten rozbłysk, był na to przygotowany przez ostatnie pięć lat, bo właśnie tyle minęło od ostatniej próby „nawrócenia” go. Lecz ja nie chcę, tego co mi ofiarują. Gotowi są dać mi wszystko prócz wolności. I jej.

    Spoglądał więc w spokoju jak materializuje się przed nim humanoidalna postać. Światło, jakie towarzyszyło kobiecie było jaśniejsze niż te poprzednie, co świadczyło o tym iż ma do czynienia z potężniejszą anielicą. Nie zdziwiło go to specjalnie. Czyżby aniołowie chcieli posłużyć się nieczystymi sposobami? Rozbawiła go ta myśl, więc przez chwilę uśmiechnął się nieco krzywo.

   Przybrana w biel kobieta wreszcie przybrała ludzkie kształty. Świetliste, wręcz oślepiające skrzydła zniknęły. Ubrana była w białą, zwiewną sukienkę ledwie sięgającą za kolano. Była bardzo wysoka jak na kobietę, co potęgowało wrażenie jej majestatyczności. Wzdłuż smukłych pleców opadały pukle jasnych, falujących włosów. Gdy ich spojrzenia skrzyżowały się, przez chwilę miał wrażenie, że skądś zna te oczy. Były niezwykle jasne, błękitne niczym bezchmurne niebo, przeszywające na wskroś.

 – Witaj, Damonie Salvatore – powiedziała swym cichym, melodyjnym głosem.

    Damon zmarszczył czoło. Czego ode mnie chcą, że przysyłają kogoś takiego jak ona? Jest starsza i silniejsza niż jakikolwiek inny anioł, jakiego widziałem. Nawet w ludzkiej postaci bije z niej anielska poświata. I to jej stęsknione spojrzenie. Jakby mnie znała. Jakby odzyskała, lecz to niemożliwe. Nie wiem kim jest ta kobieta.

 – Wiem po co tu jesteś i zapewniam, że nie chcę stać się jednym z was – odpowiedział hardo, unikając jej wzroku. Miał wrażenie, że patrząc na niego, widzi jego duszę.  – Nie interesuje mnie walka z kimkolwiek. Mówiłem wam już, czego chcę. Wystarczy, że ją sprowadzicie, a zrobię wszystko, czego chcecie.

   Kobieta uśmiechnęła się smutno, jakby właśnie wspominała coś, co zdarzyło się wieki temu. Jednak w jej spojrzeniu była dziwna nostalgia, coś co znów kazało mu przypuszczać, że ma to ścisły związek z jego osobą. A może to tylko dlatego, że tak uparcie się we mnie wpatruje?

 – Uważaj, bo mogłabym wziąć tę obietnicę za wiążącą. Jesteś za młody, by wiedzieć, co mi oferujesz.

 – Mówiłem poważnie, wróćcie Estelle życie, a wstąpię w wasze szeregi i wykonam każdy rozkaz bez szemrania.

 – Więc jedyne, czego pragniesz to, to by wróciła? Popraw mnie jeśli się mylę.

 – Tylko tego chcę.

 – Mogłabym pomóc jej wrócić – uśmiechnęła się, widząc jego niedowierzanie. – Naprawdę, mogłabym, wierz mi. Problem w tym, że nie tak ma to wyglądać, a ty musisz podjąć tę decyzję bezwarunkowo. Jeżeli zostałbyś jednym z nas, nigdy nie mógłbyś być z nią. Pozostałoby ci tylko spoglądanie na to jak układa sobie życie z kimś innym, na jej powolne starzenie, a w końcu śmierć. A to tylko w najlepszym wypadku. Zastanawiałeś się kiedyś czy nie lepiej jest jej tam, gdzie jest w tej chwili? Może wcale nie chce wracać?

   Damon nic nie odpowiedział. Prawda była taka, że nigdy nie brał takiej możliwości pod uwagę. Założył, że Estelle będzie chciała powrócić. Gdy tylko dowiedział się, że to możliwe, nie szczędził wysiłków. Jak mogłaby nie chcieć wrócić?! Od początku wydawało mu się to oczywiste. Estelle popełniła samobójstwo – przemknęło mu przez myśl. Zrobiła to, by mnie ratować. Chciała dobrze i gdyby istniała inna możliwość, zrobiłaby wszystko, by rozegrać to inaczej. Uparł się, by myśleć iż wszystko, co zdarzyło się przez ten krótki czas, gdy byli razem, było prawdą. Czasami jednak nadchodziły chwile zwątpienia i wtedy zastanawiał się, czy nie było to tylko kłamstwem jak jego wcześniejsze związki. Jednak z jakiegoś powodu nie był w stanie wątpić w Estelle. Może tak było łatwiej, a może zwyczajnie nie poradziłby sobie z tą zdradą? Sam nie wiedział i wiedzieć nie chciał. Mogli mu zarzucać, że za Katherine też uganiał się ponad wiek, lecz tamto uczucie było inne. Estelle i wiara w nią były wszystkim, co mu pozostało.

 – Chce – odparł butnie, patrząc prosto w te jasne oczy. – Jestem pewien, że nie zapomniała, że szuka sposobu. Nigdy by się nie poddała, nie ona.

 – To dziwne, bo kiedyś już to zrobiła – powiedziała, myśląc o rytuale.  – Koniec z tym jednak. Postaram się pomóc tobie, nawet jeśli tego nie chcesz.

 – Pomóc…?

 – Tak. Czas być odnalazł siebie. Już zbyt długo przebywasz w niebycie.

   Damon skrzywił się. Nie to chciał usłyszeć. Odwrócił się od niej, bo nie miał ochoty dłużej przebywać w jej towarzystwie. Ten jej matczyny wzrok i irytujące sugestie wyprowadziły go z równowagi. Nawet ten dzieciak nie irytował mnie tak jak ona, a myślałem, że jest w tym prawdziwym mistrzem.

 – Mów mi Areanna – powiedziała anielica, lecz Damon nie odwrócił się nawet.

    Kobieta spoglądała jak oddala się od niej. Westchnęła, zamknęła na moment oczy, a potem przysiadła na ławce, na której wcześniej siedział Salvatore. Miejsce wciąż było ciepłe.  Dotknęła go, delikatnie wodząc palcami po drewnie.

***

E

stelle wciąż pozostawała między światami, choć dla niej było to istne piekło. Były takie dni, gdy żałowała swojej decyzji. Wielokrotnie analizowała swoje wybory z przeszłości. Gdyby zaryzykowała, może wciąż by żyła. Jednak tamtego dnia była pewna swego powrotu. Wiedziała, że elfowie mogą wrócić, że nawet unicestwieni potrafią odrodzić się niczym feniks z popiołów. Barbara, jej matka, nie wróciła, lecz Estelle sądziła, że ma większe szanse. Z tego, co udało jej się wyczytać z Księgi Istot, dowiedziała się iż aby powrócić potrzebne jest przemożne pragnienie, które zaślepia wszystko i nie pozwala zaznać spokoju. Coraz częściej zastanawiała się czy gdzieś nie popełniła błędu, czy może coś niepoprawnie odczytała. Jedynym, co przychodziło jej do głowy było kłamstwo. Zawierzając życie potędze miłości wiedziała, że warunkiem jest obustronne uczucie. Skoro tak długo próbuję, a mimo to kolejne próby spełzają na niczym może mnie okłamał, wykorzystał, rzucił jak starą szmatę? Takie myśli coraz częściej ją nawiedzały, a ona nie mogła im się oprzeć.

    Wylot anioła tak potężnego jak Areanna mógł oznaczać tylko jedno. Miała zająć się nefilimem. Zawsze, gdy aniołowie wracali sami, co było równoważne z porażką, Estelle cieszyła się. Wówczas wiedziała, że się nie poddał, że czeka tam na nią. Jednak jej odlot coś zmienił. Aniołowie wiedzą, czego pragną ich podopieczni. Ale ona nawet się nie odwróciła. Po prostu odleciała, a niemożliwym jest, by mnie nie usłyszała. Jest anielicą, do cholery! Zaczęła się więc zastanawiać, czy aby dobrze interpretowała to, co się działo. Z czasem dochodziła do wniosku, że Damon nie chce zostać aniołem i jest to jedyny powód. Jaka ja byłam głupia, myśląc, że zależy mu na mnie! Byłam zabawką, a teraz muszę ponieść karę za łatwowierność. A myślałam, że go znam, że widzę kim jest. A potem przypominała sobie jego spojrzenie, w którym nie zobaczyła nigdy kłamstwa.

***

R

aphael podźwignął się z podłoża. Zimno nie dawało wytchnienia nawet na chwilę. Jak irracjonalne mogło być więc powszechne wyobrażenie o piekle spowitym w płomienie! Głowa pulsowała mu bólem, na ramionach widać było zakrzepłą krew, która sączyła się z na wpół urwanych ramion. Upadły anioł zebrał resztki swoich sił, a tkanki zaczęły się zrastać. Skrzywił się, czując niewyobrażalny ból. Przez chwilę zdawało mu się, że widzi znajomą twarz, lecz cierpienie odebrało mu świadomość.  Ponownie odpłyną ku ciemności, kojącej wszelkie rany.

   Zbudził się w miejscu, gdzie stracił przytomność. Wszystko zamieniło się w słoną pustynię, która nie miała kresu. Krwawe niebo zlewało się z ciemnopomarańczowym piaskiem. Raphael zastanowił się czemu ziemia ma tak nietypowy kolor, a potem uświadomił sobie, że wszystko jest zbrukane krwią. Zerwał się natychmiast i poczuł przeszywającą falę, oblewającą niedawno zrośnięte mięśnie i tkanki. Wzdrygnął się, spoglądając na paskudne blizny. Jestem aniołem, jak to możliwe, że nie mogę się uleczyć? A potem roześmiał się. Nie jestem aniołem. Byłem nim bardzo dawno temu. Śmiech zamarł na jego ustach szybciej, niż tam zawitał. W jego sytuacji nie było nic zabawnego.

   Wiele lat temu mógł rozdawać karty, mógł liczyć się w pojedynku o miejsce w zaszczytnym szeregu aniołów. Wtedy traktowano go z szacunkiem, uczono i powoli przygotowywano jego niepokorną duszę do podjęcia służby dla innych. Ale odrzucił to wszystko. Uważał, że nikt się z nim nie liczy, że jakiś ledwo odkryty nefilim może zająć jego miejsce ze względu na pochodzenie. Stuart powiedział mu bardzo jasno, że rytuał był ostatnią próbą do otrzymania białych skrzydeł. To było jednak pierwszego dnia pobytu, a wtedy nie przejmował się tym, liczył… Na co? Na pogłaskanie po główce i bajkowy koniec żył długo i szczęśliwie? Każdy marzy o szczęśliwym zakończeniu i Raphael nie był wyjątkiem, jednak zapomniał, że radosne zakończenia przydarzają się tylko dobrym charakterom i tylko w bajkach.

    Rozejrzał się wokół, poszukując swojej grupy. Piekielne pojedynki różniły się od tych toczonych na powierzchni. Tam walczono na śmierć i życie, a tu… tu nie można było zginąć, bo to zbyt wielka łaska. W piekle starano się zadać jak najboleśniejsze rany, a im szybciej się to zrozumiało, tym szybciej można było pogodzić się z tym i stawić czoła przeciwnikom. Feamori nie mieli przewodnika. Żyli poza kręgami świata i tylko w najbardziej niezwykłych wypadkach dostawali ziemskie zadania, z których wielu nie wracało. Lepsze unicestwienie, niż to. Ludzie są tak niewyobrażalnie głupi. Ciągle narzekają jak to źle im się żyje. Nie doceniają tego, co posiadają póki tego nie stracą. Zaprawdę niepoprawne istoty. W pobliżu nie widział już żadnego innego demona. Najwyraźniej został odrzucony z miejsca walki.

  Piekło tworzyło jedną, wielką całość, jednak nie było duże. Według Raphaela kurczyło się z dnia na dzień, co powodowało rozżeganie konfliktów między frakcjami. Jednak walki z  oponentami były tylko częścią jego życia. Pogoda, która potrafiła być bardziej kapryśna niż kobieta w ciąży przyprawiłaby niejednego meteorologa o zawrót głowy. Ze skuwającego wszystko lodu i mrozu sięgającego minus stu tysiąca stopni, świat potrafił nagle diametralnie się zmienić. Lody topniały, wszystko zalewała woda, a potem parowała niewiarygodnie szybko, by przeistoczyć się w słoną pustynię. Sól w ranie, czy można sprawić, byśmy bardziej cierpieli za sprawą samej natury? Wszystkie te przemiany zamykały się niekiedy w kilku godzinach, a przynajmniej tak zdawało się Raphaelowi, bo niemożliwym było mierzenie czasu w tym zapomnianym miejscu. Zresztą noc czy dzień nie trwały tu tyle, ile na Ziemi. Czasami było to kilka sekund, a czasami lat na jedną porę dnia. Życie tu było niemożliwe, dlatego ta jałowa ziemia nie wydawała plonów. A wszystko inne, co tu się znajduje, nie jest żywe.

   Miliardy ludzkich dusz krążyły jedne obok drugich, nie znajdując ukojenia ani wytchnienia. Wieczne cierpienie uczyniło z nich potwory o poszarzałej skórze ciasno przylegającej do kości, łamliwych włosach i pustych oczach. Snuli się, poszukując bliskich, pieniędzy, władzy, chorej miłości, uzależnień, żądz, czy złudzeń o większym dobru. Nigdy nie znaleźli celu, bo w piekle go nie było. Myśleli, że są już o krok, a potem wszystko się rozpływało. Nienasycone cienie, bardziej przypominające stado wygłodniałych wilków wlokły się niewidzialnymi drogami, nie dostrzegając upadłych aniołów.

    Raphael ruszył przed siebie. Ponownie ciążenie było niewiarygodnie potężne, bo nie mógł się nawet wznieść. Skazany na powolną wędrówkę wśród pogardzanych ludzi, czuł się bardzo nieswojo. Jeden z cieni spojrzał nagle na niego, jakby rzeczywiście go dostrzegał. Większość z dusz miało zapadnięte, puste oczodoły, jednak nie ten. Ciemne, brązowe tęczówki spoglądały na niego z niezwykłym zaangażowaniem i nakazem jednocześnie.

 – Zrobisz coś dla mnie? – zapytała kobieta, a jej głos zdawał sie dobiegać z daleka.

 – Czego chcesz… – ledwie powstrzymał się przed dodaniem plugawa duszo.

 – Potrzebuję kogoś, kto pomoże mi sprowadzić przyjaciółkę z bardzo daleka – powiedziała. – Mógłbyś się wyrwać, wrócić na Ziemię. Może udałoby ci się odkupić winy?

 – Kim jesteś?

   Dusza wyglądała jak wszystkie inne z wyjątkiem tych niezwykłych oczu. W jej spojrzeniu kryła się mądrość setek lat, a mimo to były niezwykle ciepłe, niemal matczyne. Słyszał, że najpotężniejsi elficcy magowie potrafili przejmować kontrolę nad piekielnymi duszami. Czyżbyś była jedną z tych niezwykłych istot? Sądziłem, że Estelle była ostatnia.

 – To nie ma znaczenia. Mój czas się kończy. Śpiesz się. Czy zawrócisz ku światłu?

 – A jeśli mi się nie uda? Wrócę tu?

 – Nie mogę przebywać tu w nieskończoność. Odpowiedz szybko, bo twoja szansa przepadnie na zawsze.

    Oczy kobiety zaczęły mętnieć, kolor tęczówek zblakł. Powoli spuściła spojrzenie w ziemię. Odchodzi! Ta myśl przeraziła go nagle. Zauważył, że traci jedyną szansę na wyrwanie się stąd.

 – Zgadzam się! – krzyknął.

    Kobieta nic nie odpowiedziała, więc złapał ją za ramiona, lecz jej wzrok znów był pusty.

 – Zgadzam się – jęknął już ciszej.

    Miał wrażenie, że to koniec, że ostatnia szansa na wyrwanie się z matni przepadła. Poczuł szarpnięcie, odwrócił się i zobaczył Carę. Jej prawe ucho było otoczone zaschniętą krwią, tak jak usta i nos, który sama sobie nastawiła. Ubranie stanowiło kilka strzępów, a smętnie zwierzające się skrzydło musiało być wciąż złamane.

 – Widziałeś Stuarta? – zapytała.

    Raphael chciał odpowiedzieć, jednak poczuł świerzbienie w okolicy serca. Cara krzyknęła, lecz nie puściła jego dłoni. Raphael spojrzał na swoją klatkę piersiową i zobaczył jak blask rozrasta się, pochłaniając połacie jego ciała. Ucieszył się, po raz pierwszy od wielu lat uśmiechnął się szczerze i wybuchnął radosnym śmiechem. Cara spróbowała go puścić, jednak Raphael chwycił mocno jej rękę, nie pozwalając się jej wyrwać .

   Snop światła rozświetlił piekielne otchłanie w oślepiającym rozbłysku.

***

Z

awód boli najbardziej, gdy pewni jesteśmy sukcesu. Gdyby Katherine Pierce brała pod uwagę ryzyko poniesienia porażki, inne byłby jej reakcje, gdy ta już się jej przytrafiała. Jednak ona od zawsze była przekonana o własnym intelekcie, błyskotliwości, a także wyjątkowej predyspozycji do wymanewrowywania w pole swych oponentów. Teraz jednak stała w pustych korytarzach ogromnego zamczyska. W środku nic się nie zmieniło, wszystko pozostało takim jakie zapamiętała z ostatniej wizyty. Gdy zobaczyła podniesioną bramę, nie spodziewała się tego, co zastała. Wszystko wyglądało tak jakby ktoś mieszkał tu jeszcze kilka godzin temu. Katherine wciąż czuła dym papierosowy, choć zauważyła jedynie kilka niedopałków rzuconych niedbale na stół. Na żadnym z mebli nie osiadł kurz, co byłoby dziwne gdyby nie świadomość o mieszkańcach tej posiadłości. Wielkie, zdobne korytarze, tlące się kaganki, buchające żarem kominki – wszystko to jednoznacznie wskazywało, że zamek jest zamieszkany. Jednak żadnych domowników nie było. Stanęła w drzwiach dawnego gabinetu Philipa. Jeżeli tu nic nie znajdę, to cała ta podróż poszła na darmo.

 – Katherine! – Stefan najwyraźniej postanowił znów pytać ją o coś, jednak Katherine nie miała ochoty na odpowiadanie.

    Na zdobionym biurku, wciąż stała czarna świeca, która płonęła od kiedy Katherine sięgała pamięcią. Wampirzyca podeszła do mebla i przerzuciła kilka papierów starannie ułożonych w równe kupki. Przeklęty Philip i to jego elfickie pismo! Rozzłościwszy się zrzuciła zapiski elfa. Przez chwilę stała, próbując uspokoić oddech, aż wreszcie zobaczyła niewielką karteczkę przyczepioną do drzwi. Pochyłym, zdobnym pismem było na niej wykaligrafowane jej imię.

    Katherine zdjęła arkusik, otworzyła go i przeczytała kilka zdań napisanych tym samym pismem co adresat.

„Zawsze lubiłem niespodzianki, lecz ty niesiesz ze sobą tylko kłopoty. Zrozumiesz chyba, jeśli odmówię ci wizyty? Czasy stały się zaiste bardzo mroczne, skoro gospodarz musi opuszczać własną rezydencję.

William nie wyraził chęci pozostania. Chyba ma ci za złe twoją dotychczasową ignorancję. Życzy ci jednak dobrze i nalega, byś przestała go śledzić.

Jeżeli uda ci się spotkać Richarda, pozdrów go ode mnie. Nie chciałbym żeby ojciec zapomniał, że ma dwóch synów.”

    Liścik wypadł z dłoni kobiety. Stefan mnie wzywał, krzyczał – dotarło do niej. Usłyszała kroki na korytarzu, zbliżały się nieubłaganie, a to miejsce można było opuścić tylko drzwiami. Magia starożytnego elfa była tu zbyt potężna. Katherine uniosła wysoko głowę i spojrzała prosto w oczy nadchodzącemu.

 – Katherine Pierce. Jesteś ostatnią osobą, jakiej się tu spodziewałem.

   Richard obdarzył ją niechętnym spojrzeniem.