5 Ślady przeszłości

W

szystko podlega przeobrażeniom, ciągle gdzieś podąża, ulega nieustannym reorganizacjom. Jednak są istoty, które nie potrafią zaakceptować tych zmian, które trwają w swych postawach i poglądach. Richard należał do takich, dość nielicznych, wypadków. Zawsze cenił sobie władzę i to, co sobą reprezentowała, czyli prestiż, przywództwo i bezpieczeństwo. Przynajmniej tak było jego zdaniem. Gdy po świecie chodziły jeszcze dawne, potężne elfy powoli i niestrudzenie wspinał się po szczeblach drabiny społecznej. Nigdy nie był porywczy jak Thomas, jego brat.  Ułożony, pracowity, uprzejmy, a w dodatku bliski przyjaciel księcia – czy można chcieć więcej? Można by pomyśleć, że nie, lecz apetyt rośnie w miarę jedzenia, a marzenia Richarda ewoluowały. Coraz częściej łapał się na tym, że chciałby zostać księciem, a nie tylko się z nim przyjaźnić, a później doszedł do wniosku, że to niemożliwe. Dlatego też postanowił zagrać w dość ryzykowną grę i obalić ówczesnego króla. Było to niezwykle niebezpieczne, szczególnie, że Thomas wmieszał się w tę rozgrywkę, a na nim nie można było polegać. W dodatku miał na karku przeklęte badania Klausa, na których prowadzenie nie miał ochoty. Słyszał jak niektórzy elfowie szeptali za plecami księcia o zdradzie, potwornościach, niegodziwości, nawet o eksperymentach na istotach żywych. Gdyby wtedy powiedzieć, że byli szaleńcami, pewnie wielu przytaknęłoby im. Młodość sama w sobie jest jednym wielkim szaleństwem. Ostatecznie, gdyby nie te eksperymenty, prawdopodobnie już dawno byłbym martwy. Nawet elfowie nie żyją wiecznie. Błękitny lud, jak często ich nazywali, od zawsze był niezwykle długowieczny, a ich ciała nieśmiertelne. Jednak nie była to nieśmiertelność materialna, lecz duchowa. Każdy elf mógł umrzeć, mogła zabić go ciężka choroba, rany, czy żal, jednak zawsze istniała możliwość powrotu. Nikłe prawdopodobieństwo to było za mało dla ambicji Richarda. Liczył, że badania Klausa mogą odkryć drogę ku nieśmiertelności, ale wtedy myślał raczej o wiekuistej chwale, a nie o wiecznym życiu. Winien jestem mu podziękowania, sam nigdy bym nie nakłonił tej dziewczyny do samobójstwa. Wilkołaczy jad jest zaiste wspaniałą bronią! Czasami wystarczy kropla zanurzona w butelce Burbona i odpowiednio zaczarowana, a zegar wciąż tyka: tik-tak, tik-tak, tik-tak… „Dlatego lepiej nie wyjawiać światu na kim ci zależy, bo wtedy staje się to twoją słabością.” – tak powiedział mu Klaus podczas jednego z treningów, gdy starali się pokonać go we dwóch z Thomasem. Przegrali, bo Richard chciał uchronić brata przed wyjątkowo potężnym ciosem.

    Wszystko to należało jednak już do odległej przeszłości. Thomas zginął, Lydia była martwa, nawet Klaus poległ. Wszyscy ci potężni, pradawni elfowie odeszli, a on pozostał, choć nigdy nie należał do potężniejszych magów. Jego własny syn mógłby go pokonać, lecz nie miał tej świadomości, a Richard pilnował, by tak pozostało. Jego potęgą był rozum i spryt.  Czasami zastanawiał się czy Klaus nie zapragnie wrócić, czy nie uda mu się to po raz wtóry. Wciąż pamiętał dzień, w którym niemal go pokonał. Łzy anielicy, która kuliła się przy jego martwym ciele, blask jej skrzydeł, wściekłość w błękitnych oczach. Tamtego dnia myślał, że zginie, lecz zjawił się Elijah, zabrał ciało, a ona podążyła za nim jak cień. Była jego słabym punktem. Pokochał ją wbrew własnym radom. Lecz gdy przyszło do ostatecznego szturmu wilkołaków, Klaus stanął wśród innych wampirów. Sama jego obecność wzbudzała tak wielki strach, że pokonanie jego armii stało się niezwykle proste.

    Richard potrząsnął głową, biorąc do ręki kolejny papier. Wszystko, co Philip spisał zatarło się przed jego wzrokiem, gdy tylko wszedł. Wiedział, że nie będzie mógł niczego znaleźć. Wychował syna na podejrzliwego i mściwego potwora, którym sam był. Katherine narobiła tu tylko niepotrzebnego bałaganu. Oczywiście jednak musiała dać wyraz swojej frustracji. Ta wampirzyca zawsze niezwykle go fascynowała i irytowała jednocześnie. Miała w sobie coś, co sprawiało iż trudno było przejść obok niej obojętnie, lecz to przywiązanie do braci Salvatore, odpychało go od niej.

 – Sprawdziliśmy cały zamek. Ani śladu żywej duszy.

    Wysoki, ciemnoskóry wilkołak stanął w drzwiach, by zawiadomić swego przywódcę o przebiegu inspekcji. Hugh był niezwykle lojalny, choć miał swoje lata. Gdy zdjęto klątwę przekroczył już pięćdziesiątkę, więc białe włosy mocno kontrastowały z czarną skórą i równie ciemnymi oczyma.

 – Dziękuję ci. Musiałem się upewnić, choć spodziewałem się takiego wyniku.

    Hugh kiwnął głową i wyszedł z pokoju. Nigdy nie mówił więcej niż było to konieczne. Był wysokim, milczącym olbrzymem o jednym oku, przez co często nazywano go Cyklopem. Gdy kiedyś Richard zapytał go, gdzie stracił oko, Hugh nie odpowiedział. Na jego twarzy pojawił się tylko potworny uśmiech.

    Richard rozejrzał się jeszcze raz po pokoju, jednak nie zauważył nic podejrzanego. Philip zawsze umiał zacierać za sobą ślady, lecz nigdy nie był uciekinierem.  Cokolwiek knuł jego starszy syn, Richard obawiał się go. Gdyby odkrył jego sojusz, wszystko, co osiągnął, obróciłoby się wniwecz.

    Na parterze zakuci w łańcuchy czekali już Stefan i Katherine. Oboje mięli nietęgie miny. Richard odniósł wrażenie, że Katherine odnalazła się już w sytuacji. Gdy koło niej przechodził, wstała i zbliżyła się do niego. Musnęła jego dłoń swoją i niewinnie popatrzyła na niego. Zignorował jej zaczepki. Natomiast Salvatore wydawał się być na wszystko obojętnym. Zupełnie jakby nie miał nic do stracenia. Richard słyszał, że kilkanaście lat temu zmarła jego partnerka, lecz nie mógł pojąć dlaczego aż tak się tym zadręcza.

    Spojrzał w kierunku Diany. Siedziała na sofie, pijąc wino ze smukłego kieliszka. Od kiedy pamiętał uwielbiała się delektować bukietami. Pochodziła ze sfory Hugh, była od niego młodsza o kilka lat, lecz miała w sobie coś niepokojącego. Jakaś choroba trawiła jej duszę. Nie miała za grosz zaufania do jakiegokolwiek mężczyzny, a gdy tylko była mowa o spotkaniu z łowcą, znajdowała jakiś pretekst, by gdzieś zniknąć. Diana kryła więcej sekretów niż Katherine Pierce, lecz nie zamierzała wyjawić żadnego z nich.

 – Zatrzymamy się tu – powiedział. – Philip zrobił z tego miejsca prawdziwą twierdzę, więc uważam, że marnotrawstwem byłoby nie wykorzystanie jego pracy.

 – Czy wezwałeś Luciusa, Isaaca i Jules? – zwrócił się do siedzącego na szerokim parapecie mężczyzny.

    Słońce padało na jego jasne włosy, które mieniły się w promieniach słońca. Nie wyglądał na wysokiego, czy dobrze zbudowanego, lecz jego wiecznie roześmiane oczy czyniły go z pozoru niezwykle przyjaznym. Po ojcu zyskał tylko piwne oczy, które lekko skrzyły się złocistymi refleksami. W bardzo niewielkim stopniu odziedziczył talent magiczny, lecz, przebywając ze swym elfickim bratem, nauczył się wykorzystywać go w pełni. Cesar wykształcił więź z innymi wilkołakami, co pozwalało na kontaktowanie się z nimi mimo dużych odległości, dlatego był tak ważny dla Richarda. Cesarem o wiele łatwiej będzie manipulować, jego przyrodni brat byłby cenniejszy, lecz również niebezpieczniejszy.

 – Wezwałem, ojcze – odpowiedział, jednak nawet na niego nie spojrzał.

 – Czyżby jakiś wiec wilkołaków? – zironizowała Katherine.

 – Diano, czy mogłabyś zaprowadzić pannę Pierce do specjalnego pokoju? Wydaje mi się, że czuje się zmęczona.

   Diana wzięła pod ramię wampirzycę i popychając ją popędziła przed sobą. Z daleka widać było, że wilczyca nie przepada za krwiopijcami. Richard poczekał aż ich kroki ucichną. W celach oprócz ciemności, łańcuchów i mnóstwa przyborów do tortur znajdowały się zaklęcia, które uniemożliwiały podsłuchiwanie rozmów prowadzonych w wolnej części zamku.

 – Sądziłem, że twoja podróż z Katherine to tylko plotka – Richard nalał wina do wysokiego kieliszka. Philip uwielbiał drogie trunki, dlatego nie zdziwiła go butelka stojąca na okrągłym stoliczku. – Napijesz się może?

   Stefan nie odpowiedział. Stał przy ścianie, gdzie zostawił go Hugh i nawet nie patrzył w stronę wilkołaka. Można byłoby pomyśleć, że jest tylko rzeźbą.

 – Czy wyrządziłem ci jakąś krzywdę? – zapytał Richard. – Masz mi za złe, że zamknąłem Katherine? Ty nie jesteś moim więźniem. Wiesz o tym, prawda?

   Salvatore jednak nie odpowiedział. Uparcie milczał, lecz jego szczęka zacisnęła się mocniej. Richard skrzywił się, podszedł do wampira i przyjrzał mu się uważnie. Nie zmienił się odkąd widział go ostatnio, prawie dwadzieścia lat temu. Tylko to puste spojrzenie… Kiedyś gotów był walczyć, a teraz zdaje się po prostu egzystować.  

 – Skoro nie chcesz rozmawiać, niech i tak będzie. – Richard upił nieco wina. Czerwona kropla spłynęła po jego ustach niczym krew. – Podobno twój syn bardzo przypomina twojego brata. – Stefan drgnął. – Czy to nie ironia? Kobieta, którą tak kochałeś urodziła ci dzieciaka, który nie ma zbyt wiele z ciebie. Może cię okłamała, nie pomyślałeś o tym? Ciekawe czy chłopak snuje się za tobą jak jego wuj.

 – Nie wiem gdzie jest Caspian i ci nie powiem.

 – A dlaczego miałoby mi zależeć na jakimś dhampirzym chłopaku? Nie ma w nim nic specjalnego.

 – Mimo to rozmawiasz ze mną o nim, a nie o Damonie. Obaj wiemy jak rzadko rodzą się dhampiry, a chyba nawet ty nie znasz zbyt wielu osobników męskich, prawda? Elena była dopplegangerem… - Stefan zamilkł na chwilę i wykrzywił twarz w ponurym grymasie. – To o to chodzi. To, że zdjęto klątwę wcale nie uczyniło go bezpieczniejszym niż ci urodzeni przed nim.

 – Masz rację. Na świecie jest jeszcze jeden doppleganger płci męskiej, bo tylko dwóch się urodziło przez tysiąc lat. – Richard dopił wino, a nieuważnie odstawiony kieliszek rozbił się o podłogę. – Czarownice są potwornie przebiegłe. By uczynić złamanie klątwy jeszcze trudniejszym zaprojektowały zaklęcie tak, by każdy doppleganger rodził syna, który mógłby mieć znacznie więcej dzieci niż córka. Głupota, prawda? Tak łatwiej znaleźć sobowtóra, tak byś powiedział. Widzę to w twoich oczach. – Richard usiadł wygodnie na kanapie. – Ale tylko jeno z dzieci dziedziczyło właściwy potencjał, tylko jedno mogło zostać rodzicem dopplegangera. Znalezienie odpowiedniego było jak szukanie igły w stogu siana.

 – Klątwa została złamana, mój syn nie jest ci już potrzebny.

 – Tu się mylisz. Caspian odziedziczył gen czarownicy, obaj to wiemy. – Stefan zacisnął mocniej szczęki. – Jako pierworodne dziecko dopplegangera może posłużyć do nałożenia zaklęcia, które zapewni mi lojalność wszystkich wilkołaków.

 – Przecież już uznają cie za przywódcę. – Stefan nie rozumiał do czego dąży Richard. Każdy wilkołak czy wampir obawiał się go i każdy zapewne uznałby jego wyższość.

 – Tylko na razie i tylko dlatego, że mnie nie znają. Gdyby się dowiedzieli… – Richard spojrzał w okno. Promienie słońca padły na jego twarz, uwydatniając blizny i zmarszczki. Wilkołak westchnął. – Potrzebuję ugruntowania pozycji, potrzebuję dobrowolnej ofiary pięciu i katalizatora.

   Stefan  stracił panowanie nad sobą. Gdyby mógł, cofnąłby się, lecz za nim była ściana. Poczuł się bezsilny i nic nie znaczący, wszystko, co się zdarzyło nie było takie jak sądził.

 – To przez ciebie Elena nie żyje! – warknął, przeszywając Richarda wściekłym spojrzeniem. – Jesteś elfem, a nawet jeżeli nie tak potężnym jak Klaus, to na pewno nie było dla ciebie problemem uniemożliwienie mi skontaktowania się z Damonem tamtej nocy, gdy urodził się Caspian.

   Richard uśmiechnął się, odwracając się w stronę Stefana. W jego ciemnych oczach połyskiwały złote iskierki, które nieprzyjemnie kojarzyły się z bestią, grasującą po lasach. Wreszcie zrozumiałeś, że przez cały ten czas, gdy uważałeś Klausa za zło wcielone, byłeś ślepy i głuchy. Stefan Salvatore zaskoczył jednak Richarda. Rzucił się na niego z wściekłością i zapamiętaniem, które wzbudziło lęk w pierwotnym. Obaj przewrócili kanapę i wylądowali na podłodze. Stefan zniszczył stolik i spróbował dźgnąć Richarda kawałkiem drewna, lecz wilkołak w ostatniej chwili zablokował cios. Gdy Richard myślał, że udało mu się wygrać, poczuł wbijającą się w jego pierś dłoń. Oddech mężczyzny przyśpieszył, serce w szaleńczym tempie pompowało krew.

 – Jeden ruch i wyrwę ci to czarne serce, przysięgam.

   Stefan nie żartował, więc Richard uniósł dłonie w geście poddania. Tłoczące krew serce było jego słabym punktem, bez niego byłby martwy.

 – Nie uda ci się uciec daleko – warknął wilkołak.

 – Gdzie jest Damon?

   Richard odwrócił wzrok i splunął krwią. Zacisnął usta w cienką linię, lecz wtedy dłoń Stefana zakleszczyła się, co wywołało potworny ból.

 – Nie zapytasz o syna? Wolisz parszywego zdrajcę, któremu nie zależało na tobie. Nie pomógł ci. To przez niego twoja ukochana Elena spoczywa w zimnym grobie.

 – Gdzie?! – Richard niemal zachłystnął się własną krwią.

 – Szukaj we Włoszech, jakaś wioska w pobliżu Rzymu – wycharczał Richard.

 – Dziękuję – szepnął Stefan, puszczając organ wilkołaka i wyjmując dłoń.

   Richard łapał powietrze jakby się dusił. Czuł jak tkanki zrastają się same i pieką przy tym niemiłosiernie. Na chwile przymknął oczy, lecz, gdy je otworzył, Salvatore’a już nie było. Richard zaklął wściekle. Uderzył pięścią w podłogę, w której powstało wgniecenie.

***

R

aphael widział przenikające wszystko światło jakby został oczyszczony, jakby nagle ktoś wyciągnął go z matni. Przez chwilę przebywał w niebycie, lecz nie czuł nic. Dla niego koniec mąk był niewyobrażalną ulgą, był jak ratunek podczas sztormu. Wreszcie jego nogi stanęły pewnie na ziemi. Przez chwilę oślepiało go światło, potem do uszu dobiegł odgłos ptaka, dotyk dłoni Cary i wspaniały zapach jeziora.

 – Pauline! – usłyszał krzyk i niechętnie otworzył oczy.

   Miał wrażenie, że znalazł się w raju. Nad nim przesuwały się powolnie białe obłoki, koło niego leżała Cara, która nie wiedzieć czemu kuliła się jakby z bólu i to niewiarygodnie wspaniałe uczucie wolności i beztroski. Raphael był jak nowonarodzony.

   Powoli anioł uniósł się na łokciach, a  wtedy ujrzał dziwny obraz. Znany mu mężczyzna o brunatnych włosach i kwadratowej twarzy pochylał się nad kobiecą postacią. Raphael powoli wstał i zrobił kilka niepewnych kroków. Czuł się jak dziecko, które dopiero co uczy się chodzić i sprawiało mu to niebywałą radość.

 – Pauline, najsłodsza, wybacz mi, że ci to zaproponowałem. Wybacz, że ci pozwoliłem, tylko nie odchodź, nie zostawiaj mnie po raz kolejny – szeptał ten dziwnie znajomy mężczyzna.

   Raphael zbliżył się powoli i przyjrzał obojgu. Kobieta również wyglądała znajomo, choć miała w sobie coś, czego kiedyś w niej nie dostrzegał. Długie, brązowe włosy rozsypały się na kolanach mężczyzny, który tulił ją do siebie, kołysząc się w przód i w tył. Raphael miał wrażenie, że musi jej pomóc, więc ukląkł obok mężczyzny i położył dłoń na jego barku. Osobnik spojrzał na niego, a w jego oczach zamigotała nienawiść.

 – Raphael! – jęknął boleśnie. – Zabierasz wszystko, co mi drogie, upadły aniele. Odejdź, odejdź i zostaw mnie w spokoju.

   Raphael spojrzał na niego ze zrozumieniem. Wspomnienia uderzyły w niego niczym bicz. Przypomniał sobie to, co zdarzyło się wcześniej, przed piekłem. Wtedy kłamał, oszukiwał, spiskował, ranił, zabijał i knuł przeciw wielu. Potrząsnął głową i znów spojrzał na kobietę. Teraz pamiętał kogo mu przypominała. Elena Gilbert była uosobieniem dobroci i czynu społecznego. Był winien jej wiele, lecz Elena nie mogłaby go sprowadzić. Kimkolwiek była ta kobieta, Raphael zawdzięczał jej wszystko. Sięgnął więc w głąb siebie i postarał się dotrzeć do tej części jaźni, która niegdyś stanowiła o jego anielskim jestestwie. Coś musiało pozostać. Przecież to wciąż ja. Wreszcie udało mu się odnaleźć skrawek anielskich mocy. Wyciągnął dłonie nad kobietą i przeszył go dreszcz. Korzystanie z anielskiej natury było niezwykle bolesne i niemal zrezygnował, gdy przypomniał sobie, gdzie by się znajdował gdyby nie ta istota. Zebrał resztki energii, a jego dłonie rozjaśnił blask.

   Kobieta otworzyła duże, brązowe, ciepłe oczy. Elijah przez chwilę nie dowierzał, spoglądając to na Pauline to na Raphaela. Wreszcie jednak pocałował kobietę, uśmiechając się przez łzy, spływające po jego szorstkich policzkach.

 – Dziękuję – szeptał raz po raz.

   Raphael uśmiechnął się, spoglądając na nich. Wszystko, co go otaczało było takie nowe, takie dobre. Tęsknił tak bardzo do świata, w którym istnieje nadzieja na nowy start, a gdy mu go dano, nie potrafił się otrząsnąć. Haniebne wspomnienia kłuły jego sumienie niemiłosiernie. Raphael czuł, że jest cel, dla którego został przywrócony i wtedy przypomniał sobie rozmowę z elfką. Ona jest elfką, sprowadziła mnie i da mi szansę na rehabilitację. To moja ostatnia deska ratunku.